آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
مزن بر دل ز نوک غمزه تیرم
که پیش چشم بیمارت بمیرم
«حافظ»
(پَ گَ دِ) (ص مف.) پراگنده.
(پُ) (ص مر.)
۱- ورم کرده.
۲- کنایه از: مغرور، متکبر.
(~. شُ دَ)(مص ل.)
۱- ورم کردن.
۲- م غرور گشتن.
(پَ) (اِ.)
۱- خانه تابستانی.
۲- بالاخانه.
(پُ) (ص.) دارای فایده زیاد.
(پَ) (ص.) (عا.)
۱- بی معنی، مزخرف.
۲- منحرف.
(پِ.) (اِ.) (عا.) اسباب خرده و ریزه متفرقه.
(پَ تُ پَ) (ص مر.)
۱- پراکنده، پخش و پلا.
۲- بیهوده، چرند و پرند.
(~. شُ دَ) (مص ل.) پراکنده شدن، متفرق شدن.
(~. گُ تَ) (مص ل.) سخن بیهوده گفتن.
(پَ. کَ دَ) (مص م.)
۱- دور انداختن.
۲- فکر کسی را منحرف کردن.
(پُ) (ص مر.)
۱- پرپیچ و شکن.
۲- چیزی که سخت تافته شده‌است.
(پَ) (ص.)
۱- انداختن، پرت کردن.
۲- پرش.
۳- پرتو.
(~. بُ تَ) (ص مر.) نیرومند پرطاقت.
(پُ بْ) [ فر. ] (ص.) ویژگی دستگاه یا وسیله‌ای که بتوان آن را با دست حمل کرد، دستی. (فره).
(پَ) (ص نسب.)
۱- پرتاب شده.
۲- تیری که آن را نتوان بسیار دور انداخت.
۳- کماندار، تیرانداز.
(پُ رِ) [ فر. ] (اِ.) طرح صورت، نقاشی چهره.
(پُ رُ تِ) [ انگ. ] (اِ.) نک واخواست.
(پُ تِ) (اِ.) درختی است از تیره مرکبات ویژه مناطق مرطوب. میوه آن کروی، آبدار، شیرین و سرشار از ویتامین ث می‌باشد و دارای پوست نارنجی است.
(پَ) (اِمر.)
۱- فروغ و روشنایی.
۲- بازتاب نور.
۳- اثر، تأثر.
