آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
بد رندان مگو ای شیخ و هش دار
که با حکم خدایی کینه داری
«حافظ»
(مُ دَّ) [ ع. مده ] (اِ.) زمان، وقت.
(مُ دَّ ثُِ) [ ع. ] (اِفا.) لباس به خود پیچیده.
(مَ) [ ع. ] (مص م.) ستودن، ستایش.
(مِ حَ) [ ع. مدحه ] (اِ.) نک مدح.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) رانده، دور کرده.
(مُ دَّ خَ) [ ع. ] (اِمف.) اندوخته شده، پس انداز شده.
(مَ خَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- راه داخل شدن. ج. مداخل.
۲- محل درآمد.
(مُ خِ) [ ع. ] (اِفا.) داخل کننده، درآورنده.
(مِ خَ نَ) [ ع. مدخنه ] (اِ.) جای بخور، بوی سوز، مجمر.
(مَ) [ ع. ]
۱- (اِمف.) داخل شده، درآورده شده.
۲- (اِ.) جایی که چیزی در آن داخل شده باشد.
۳- (ص.) کسی که در عقل وی فساد بود.
۴- لاغر. ج. مدخولین.
(مَ دَ) [ ع. ] (اِ مص.) یاری، دستگیری.
[ ع - فا. ] (اِ.)
۱- یاری دهنده.
۲- مددکار اجتماعی.
(مَ دَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- کلوخ، گل سخت.
۲- روستا، ده.
(مُ دِ) [ ع. ] (اِ.) ادرار آور.
(مِ) [ ع. ] (ص.) بسیار ریزنده، بسیار بارنده.
(مُ دَ رَّ) [ ع. ] (اِمف.)
۱- آن که به کاری عادت کرده کردن.
۲- ورزیده مجرب.
۳- گرفتار.
(مَ رَ) [ ع. ] (اِ.) جای رفتن و گذشتن. ج. مدارج.
(مُ دَ رَّ) [ ع. ] (اِ مف.) درجه دار، پله پله شده.
(مَ رَ جَ یا جِ) [ ع. مدرجه ] (اِ.)
۱- راه.
۲- وسیله و روشی که برای ترقی شخصی به کار رود.
(مَ رَ) [ ع. ] (اِ.) جای درس گفتن.
