آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
از دام زلف و دانه خال تو در جهان
یک مرغ دل نماند نگشته شکار حسن
«حافظ»
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) اندوهگین.
(مُ س) [ ع. ] (اِفا.) نیکوکار.
(مُ سَ) [ ع. ] (اِمف.) احسان شده. ج. محسنین.
(مُ حَ سَّ) [ ع. ] (اِمف.)
۱- نیکوساخته، زینت داده.
۲- تحسین شده.
(مُ حَ سَّ) [ ع. ] (اِمف.) جِ محسنه. صفات نیکو، کارهای نیک.
(مُ سَ نَ یا نِ) [ ع. محسنه ] (اِمف.) مؤنث محسن.
۱- زن احسان شده.
۲- خوبی، نیکی.
۳- صفت خوب، خصلت نیک. ج. محسنات.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) شمرده شده، به حساب آمده.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) مورد حسادت واقع شده.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.)
۱- دریغ خورنده.
۲- خیره چشم.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) حس شده، دریافت شده.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) جِ محسوسه ؛ اموری که با حواس پنجگانه ادراک شوند.
(مَ شَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- جای گرد آمدن مردم.
۲- روز قیامت.
۳- در فارسی به معنی خیلی عالی، بی نظیر.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) برانگیخته شده، گردهم جمع شده.
(~. دَ) [ ع - فا. ] (مص م.) با هم بودن، همراه بودن.
(~. شُ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.)
۱- گرد آمدن با کسی (کسانی) در روز قیامت.
۲- معاشر شدن.
(مُ حْ) [ ع. ] (اِمف.) کتابی که بر آن حاشیه نوشته شده.
(مُ حَ شّ) [ ع. ] (اِفا.) حاشیه نویسنده بر کتابی.
(مُ صَ) [ ع. ] (اِمف.)
۱- زراعت نادروه خشک شده.
۲- ریسمان محکم تافته.
۳- استوار، محکم.
(مُ ص) [ ع. ] (اِفا.) محاصره کننده.
(مُ حَ صِّ) [ ع. ] (اِفا.) آشکار، ظاهر.
