آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در میکده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
ما هم به روزگار جوانی ز شور عشق
عبرت فزای مردم فرزانه بوده ایم
«پژمان بختیاری»
(مَ فِ) [ ع. ] (اِ.) جِ محفل.
(مُ) [ ع. ]
۱- (اِمف.) پوشیده شده، احاطه شده.
۲- سه شب آخر ماه قمری که در آن ماه از چشم ناظر زمینی دیده نمی‌شود.
(مَ) [ ع. ] (اِ.) جِ محل.
۱- محل‌ها، جای‌ها.
۲- بلوک.
(مُ) [ ع. ] (اِمف.) نشدنی، غیرممکن.
(~. اَ) [ ع - فا. ] (ص فا.) آن که در امور محال تفکر کند.
(مُ) [ ع. محاماه ] (مص م.) پشتیبانی کردن، طرفداری کردن.
(مَ مِ) [ ع. ] (اِ.) جِ محمده ؛ کردارهایی که موجب ستایش شود، خصلت نیکو.
(مَ مِ) [ ع. ] (اِ.) جِ محمل.
(مُ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- حمایت کننده، دفاع کننده.
۲- وکیل دادگستری.
(مُ وِ رَ یا رِ) [ ع. محاوره ] (مص ل.) گفتگو کردن.
(مُ وِ لِ) [ ع. محاوله ] (مص ل.)
۱- تیز نگریستن به سوی چیزی.
۲- حیله کردن برای به دست آوردن چیزی.
(مُ) [ ع. محاکاه ] (مص م.)
۱- حکایت کردن با یکدیگر.
۲- مشابه کسی یا چیزی شدن.
(مَ کِ) [ ع. ] (اِ.) جِ محکمه ؛ دادگاه‌ها.
(مُ کِ مِ) [ ع. محاکمه ] (مص ل.)
۱- با کسی به دادگاه رفتن و برای هم اقامه دعوی کردن.
۲- دادرسی.
(مُ حِ بّ) [ ع. ] (اِفا.) دوست دارنده، دوستدار.
(مَ حَ بَّ) [ ع. محبه ] (مص م.) مهربانی، لطف.
(مُ حَ بِّ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- خوشنویس.
۲- آراینده سخن و شعر.
(مَ بَ رِ) [ ع. محبره ] (اِ.) دوات و مرکب دان. ج. محابر.
(مَ بَ) [ ع. ] (اِ.) زندان. ج. محابس.
(مَ بَ) [ ع. ] (اِ.) هنگام باردار شدن، زمان آبستنی.
