آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
عشقبازی را تحمل باید ای دل پای دار
گر ملالی بود بود و گر خطایی رفت رفت
«حافظ»
(مَ) [ ع. ]
۱- (اِمف.) کوشش کرده شده.
۲- (اِ.) جهد، کوشش، سعی.
(مَ) [ ع. ] (ص.) پیدا، آشکار، علنی.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) ناشناخته، نامعلوم.
(مَ لُ لْ هُ یِّ) [ ع. مجهول - الهویه ] (ص.) آن که یا آن چه هویت یا نام و نشان او نامعلوم باشد، ناشناس.
(مُ جَ وِّ) [ ع. ] (اِفا.) تجویز شده، روا داشته شده، اجازه نامه.
(مَ) [ معر. ] (ص.) نامی که عرب‌ها به زرتشتیان داده بودند.
(مَ جَ وَّ) [ ع. ] (اِمف.) کاواک، میان تهی.
(مُ) [ ع. ] (اِمص.)
۱- سختی، درشتی.
۲- بی باکی.
(مَ) [ ع. ] (مص ل.) آمدن ؛ مق. ذهاب.
(مُ) [ ع. ] (اِفا.) اجابت کننده، پاسخ دهنده، قبول کننده.
(مَ) [ ع. ] (ص.) بزرگوار، گرامی.
(مَ دَ) (مص ل.) بسودن، دست مالیدن، لمس کردن.
(مُ) [ ع. ] (اِفا.) پناه دهنده، فریادرس.
(مُ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- اجازه دهنده، رخصت دهنده.
۲- ولی و مصلح امر یتیم.
۳- بنده مأذون در تجارت.
(مَ) (اِ.) (عا.) تملق، چرب زبانی. ؛~ کسی را گفتن تملق او را گفتن.
(مُ) [ ع. محاباه ] (مص ل.)
۱- ترس، پروا، احتیاط، ملاحظه، طرفداری.
۲- کسی یا چیزی را ویژه خود ساختن.
(مُ) [ ع. محاباه. ]
۱- (مص ل.) یاری کردن.
۲- طرفداری کردن از کسی، جانبداری کردن بر خلاف عدالت.
۳- منحرف شدن از عدل، میل به ناحق کردن.
۴- کسی را مخصوص خود کردن، ویژه خویش ساختن. احتیاط کردن، ملاحظه کردن.
۵- (اِمص.) یاری، ...
(مَ بِ) [ ع. ] (اِ.) جِ محبس.
(مُ جِّ) [ ع. محاجه ] (مص ل.)
۱- حجت آوردن.
۲- دشمنی کردن.
۳- بحث همراه با پرخاش، بگومگو، یکی به دو.
(مُ دِ ثِ) [ ع. محادثه ] (مص ل.) با هم سخن گفتن.
