دیوان حافظ – دانی که چنگ و عود چه تقریر می‌کنند

دیوان حافظ – واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند

دیوان حافظ – اگر چه عرض هنر پیش یار بی‌ادبیست

دیوان حافظ – طایر دولت اگر باز گذاری بکند

دیوان حافظ – پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

دیوان حافظ – در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست

دیوان حافظ – ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ – به آب روشن می عارفی طهارت کرد

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

دیوان حافظ – دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

دیوان حافظ – آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ –  ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد

دیوان حافظ – صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

دیوان حافظ – سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

دیوان حافظ – غلام نرگس مست تو تاجدارانند

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – جز آستان توام در جهان پناهی نیست

دیوان حافظ – ای فروغ ماه حسن‌، از روی رخشان شما

دیوان حافظ – خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

دیوان حافظ – عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه‌سرشت

دیوان حافظ – بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

دیوان حافظ – صوفی از پرتو می راز نهانی دانست

دیوان حافظ – خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود

دیوان حافظ – تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد

دیوان حافظ – بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – روشنی طلعت تو ماه ندارد

دیوان حافظ – رواق منظر چشم من آشیانه توست

دیوان حافظ – ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است

دیوان حافظ – صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

دیوان حافظ – یا رب این شمع دل‌افروز ز کاشانه کیست

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – مطلب طاعت و پیمان و صلاح از من مست

دیوان حافظ – سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند